කිසිදා මතකයෙන් ගිලිහී නොයන 12-12-12

ජීවිතය මහ පුදුමාකාරයි. හදිස්සියෙ නමුත් කාලයක් තිස්සෙ හමුවෙන්න වුවමනාවක් තිබුණු මිනිස්සු අහම්බෙන් හරි වාසනාවට හරි අපේ ජීවිත වලට ළංවෙලා අපිට කතා කියලා දෙනකොට ඒක කොයි තරම් සතුටක්ද...

සරලවම කිව්වොත් ඒක හීනයක් වගේ. මං ඒ හීනෙ ගොඩාක් කාලෙක ඉඳලා දැක්කා. මං ගොඩාක්ම ආදරේ කරන වෘත්තියක, මන් හරි ආදරේ කරන මිනිස්සු ටිකක් එක්ක මං එක රැයක ජීවිතේ ඉගෙන ගන්නවා. ඒ දවසත් හරිම සුවිශේෂී දවසක්. 2012-12-12.

ආයෙත් කවදාවත් නොයෙන දවසක්. ඔව්...! ඇත්ත... ඒත් ඒ මානුෂවාදී අතිශය සුන්දර මිනිස්සු කවදාවත් මගේ මතකයෙන් නම් ගිලිහී නොයාවි. ඔබට බොහෝම පින්...!

මට උපදෙස් දුන්නට නෙවෙයි. මට ආදරෙන් ජීවිතේ කියලා දුන්නට. හැමෝම ඔයාලා තරම් නිහතමානීත් නෑ. ඔයාලා තරම් එඩිතරත් නෑ. ඔයාලා තරම් සුන්දරත් නෑ. කොටින්ම කිව්වොත් ඔයාලා මාරයි...

මං ඒ මොහොතෙ ඒ විනාඩියේ ඉඳලම ඔයාලට සැබෑ ලෙසම ගරු කරන්න පටන් ගත්තා. සත්තකින්ම...

ජීවිතේට පාඩමක්....

මං ඔයාලාට ගොඩාක් ආදරෙයි. හදිස්සියේ වුණත් මේ පෝස්ටුව දමන්නෙ ඔයාලා වෙනුවෙන්. ඔයාලාට තෙරුවන් සරණයි...!
-----------------------------------------------------------------------

දුම්වැටි දල්වලා පපුවටම දැනිලා ඉවර වෙලා ගියා. ඒත් ඒ සුලු කාලයට මං කල්පයක් තරම් උපමා දෙන්න ආසයි. ඒ ඔයාලගෙන් මං දෙයක් නෙවෙයි ගොඩාක් දේවල් ඉගෙන ගත්තු නිසා. ඔයාලට පිං...!

මට තාමත් මතකයි...
මං කියන හැටි...
"ආයෙ නොයෙන 12-12-12"

ඒක දිග කතාවක්...

රේඩියෝ කතාවක්... - පට්ට ක්‍රියේටිව් නිවේදකයා...

මං මේ කියන්න යන්නෙ වෑර්ලස් කතාවක්. එහෙමත් නැත්නම් රේඩියෝ කතාවක්. ඔය රේඩියෝ යන්ත්‍රයට ගුවන් විදුලි යන්ත්‍රය යැයි කීම වැරදියි කියනවනේ. ඊට මීට වඩා හොදයි රේඩියෝ කියලා සිංහලෙන් කියලා දාන එක.

මෙන්න මේකයි කතාව. ඔය ඉස්සර 40, 50, 60, 70 දශක වෙද්දි ලංකාවෙ පෞද්ගලික ගුවන් විදුලි නාළිකා තිබුණේ නැහැනේ. ඒ කාලෙ තිබුණ රේඩියෝ සිලෝන් එකේ විකාශය අද එෆ්.එම්. නාළිකාවල වගේ පැය 24 පුරාම තිබුණේ නැහැ. උපරිම රෑ 12 වෙනකං. පිරිත් ටිකක් ගහල, ජාතික ගීය ගහල ටික මොහොතකින් විකාශය නිමා කරනව. ඒත් ටික වෙලාවක් යනකං පොඩි බීප් සද්දයක් විකාශය කරනව. ඉතින් ශ්‍රාවක ජනතාවත් 12 පස්සෙ තමුන්ගේ රේඩියෝ වහල දානවා.

ඔන්න දවසක් එක්තරා රාත්‍රී ආපන ශාලාවක රේඩියෝව ස්විච් ඕෆ් කරන්න බැරි වෙනව විකාශය නිමා වෙලා බීප් නාදේත් යනකංම. ඔහොම බීප් නාදෙ යන අතරෙ එකපාරටම රේඩියෝ නිවේදකයෙක් රේඩියෝව හරහා කතා කරනවලු. - ඔව්! මේ රේඩියෝ වහල තියෙන මහ රෑ - 

පුතේ... ඔයා කෑම කෑව නේද...? කෝ අම්ම නිදිද...?

පැටියො මං තව ටිකකින් ට්‍රාන්ස්පෝට් එකේ ඉක්මනට ගෙදර එනව...

ඔහොම කතාවක් මේ නයිට් කඩේ  දාල තියෙන රේඩියෝවෙන් දවස් දෙක තුනක්ම ඇහුණා.

හැමදාම රෑ විකාශය නිමා වෙලා බීප් නාදයත් ටිකක් විකාශය වන අතරතුර තමයි මෙහෙම කතාවක් ඇහෙන්නෙ.

ඔන්න ඉතින් රේඩියෝ හිතකාමී නයිට් කඩේ මුදලාලි මේ ගැන රේඩියෝ සිලෝන් එකට දැනුම් දෙනවා. එතකොට තමයි අපේ කතාවේ පට්ට ක්‍රි‍යේටිව් කතානායක නිවේදකයගේ පටි රෝල් වෙන්නෙ. ඔහු එච්චර දවසක් කරපු හරිම කපටි, නමුත් අහිංසක නිර්මාණශීලී හොර වැඩේ පාලන අධිකාරියට මාට්ටු!

පාලකයො කාරණේ හොයල බලද්දි තමයි හොයාගන්නෙ රාත්‍රියේ විකාශය නිමා වෙලා අවසානයේ යන බීප් නාදය අතරතුරේ රෑට අන්තිම වැඩසටහන කරන නිවේදක මහත්මයා තමන්ගෙ පුතාට සහ පවුලේ උදවියට තමන්ගෙ කටහඩ අහන්න සලස්සන බව.  හැම තැනකම, හැම අතකම දුරකථන නොතිබුණු ඒ කාලේ මේ නිවේදකයා රේඩියෝ සිලෝන් එකේ අවසාන බීප් නාදේ ඇතුළත් ගුවන් කාලය මේ සදහා ප්‍ර යෝජනයට ගන්නෙ තමන්ගෙ ගෙදර අයට තමන් තව මොහොතකින් ගෙදර එන බව දන්වන්නයි. රාත්‍රී 12 පස්සෙ ගුවන් විදුලි වැඩසටහන් නැති නිසා බීප් නාදේ මොකට ශ්‍රාවකයෝ අහනවද? ඒ නිසා ශ්‍රාවකයො තමන්ගෙ රේඩියෝ වහල දානවා. නමුත් අර නයිට් කඩේ රේඩියෝව වහල දාන්න පරක්කු වුණු නිසයි මේ ක්‍රියේටිව් වැඩේ මාට්ටු වුණේ... කෙසෙ වෙතත් අදාළ නිවේදකයගේ රැකියාවට නම් දෙයියන්ගෙම පිහිට ආරක්ෂාව ලැබෙන්නම ඕන වුණා ඇති.

ඔන්න ඕකය කතාව... සමහර විට ඔබත් මේ කතාව අහල ඇති. සමහර විට මීට වෙනස් විදිහකට. මතක හැටියටයි කිව්වෙ.

ඉතින් මචංලා... ඔන්න ඕකයි තත්ත්වෙ...

ඔව්... මේක ආදර කතාවක්!

  දකිමි... විඳිමි... බොරුව සහ සැබෑව...

අනේ ආයෙමත් ආවා නම්...

සොහොයුරියකගේ පාපොච්චාරණය...

කර්ම - ගල් බාගයට ස්තූති වේවා...!

මා මිතුරෙකු සමඟ නගරයේ සිනමා ශාලාවට ගියේ සිනමා පටයක් නරඹන්නටම පමණක් නොවේ. 'මතට තිත' තිතටම ක්‍රියාත්මක වන සර්ව සාධාරණ රටක් (මෙහෙම කියන්න ලැජ්ජයි හලෝ.) වන සිරි ලංකාවේ ඇමති පුතුන්ට එක නීතියකුත්, අහිංසක මධුලෝලීන් වන අපට එක නීතියකුත් ක්‍රියාත්මක වන නිසා ය.

අසල තිබුණු බලපත්‍රලාභී බාර් එකෙන් ගල් බාගයක් මිලට ගත්තෙමු. ලංකාවේ ජනප්‍රියතම දුම්පානය වන රත්තරං කොලයක්ද මිලට ගතිමු.

සිනමා ශාලාවේ වැසිකිළිය අපේ වින්දනයට පාරාදීසයක් විය. එයින් සකර්ම මනස අකර්මන්‍ය වූයේ නැත. මන්ද, අප නරඹන්නට ගියේ ප්‍රසන්න ජයකොඩි ගේ කර්ම සිනමා පටය වන නිසා ය.

ප්‍රසන්න විතානයන්ගේ සේම, අශෝක හඳගමයන්ගේද සිනමා නිර්මාණ වලට අප ආදරය කලේ ඒවායේ ඇති රැඩිකල් නොහොත් සීමාවෙන් පිට පනින සහ අසම්මතය,යතාර්තය අමු අමුවේම ඉදිරිපත් කරන නිසා ය. ප්‍රසන්න ජයකොඩි ද වනාහි ඒ රැඩිකල් සිනමාවේම නියෝජිතයෙක් වන්නේ යැයි සිතෙන නිසා අපි ඔහුටද ආදරය කරන්නෙමු.

කර්ම තුළ ප්‍රසන්න ජයකොඩි මතු කරන සමාජමය, ලිංගිකමය, මානුෂීය කාරණාව පිළිබඳව විග්‍රහ කිරීමට අප ළදරුවන් යැයි සිතමු. එනිසාම කර්ම සිනමා පටය නරඹා ඒ හරහා ප්‍රකාශ කරන්නාවූ යථාර්ථය රසවිඳින ලෙස මා ඉල්ලා සිටිමි.

ගල් බාගය ඔහුට සහ මට කර්ම පිළිබඳව සිතන්නට, කතිකා කරන්නට බොහෝ දේ ඉතිරි කළේ ය.
මීවිතට අප ගරු කරන්නේ එබැවිනි.

මේ දකුණු අතට, කතා කරන්න පුලුවන් නම්...

මේ දකුණු අතට
කතා කරන්න පුලුවන් නම්...
කියාවි මට නුඹව
සිහිවුණු තරම්...

ආදර ලෝකෙ මාර කලාත්මකයි මචං...

සමහර විට මං මේ ඉදිරිපත් කරන අදහස සුචරිතවාදියෝ කියලා සමාජය ඉදිරියේ පට්ට ඇක්ෂන් දාන පොරවල්ට නම් එච්චරම අල්ලන්නෙ නැති වෙයි. කොහොම වුණත් මේ සමාජෙ ඉන්න හැමෝම එක වගේ නැහැනේ. එහෙම තියෙද්දි මං මේ ඉදිරිපත් කරන කාරණාවත් ග්‍රහණය කරගන්න ආකාරය පුද්ගලයාගෙන්-පුද්ගලයාට වෙනස් වෙනවා.

බොහෝ දුරට යොවුන් ආදරය කියන සංකල්පය ඇතුලේ අපි හොයන, අපි ආස කරන සහ සමහර විටෙක අපිටම එපා වෙන දෙයක් තමයි. රාගය, ලිංගිකත්වය එහෙම නැත්නම් ශෘංගාරය. මොන වචනයෙන් කියන්න උත්සාහ කලත් මේ කියන්නෙ එකම දෙයක් ගැන උනත් මං මේ කියන්නෙ කාමය කියන බරපතල සහ විකෘති ආශාව ගැන නම් නෙවේ. මට හැඟෙන විදිහට කාමය කියන සංකල්පය හරිම දරුණු, මානුෂීය පැත්තෙන් පිට පනින සංකල්පයක්. ඒක මට දැනෙන හැටි.

සරලව සහ පැහැදිලිව කියනවා නම් රාගය කියන්නෙ පට්ට සහ මාර දෙයක්. විරුද්ධ ලිංගිකයා ගැන හිතේ ඇතිවෙන මේ හැඟීම තරුණ තරුණියන්ව වෙලාවකට මාර විදිහට අසරණ කරවනවා. ඒ නිසාම ආදරය කියන අයිසින් එකෙන් වට කරලා මේ රාගය කියන අවලස්සන යැයි හඳුන්වන නමුත් මිහිරි කේක් ගෙඩිය විරුද්ධ ලිංගිකයා සමඟ බෙදා ගන්න බලනවා. අන්න ඒ වෙලාවට තමයි අද පෝස්ටුවට අදාළ මාතෘකාව එලියට එන්නෙ.

මේ බලන්න අපේ ආදරවන්තයෝ පට්ට ක්‍රියේටිව් නැද්ද කියලා...

1. මට නම් හරිම සීතලයි... ඔයාට සීතල නැද්ද...? - මෙන්න එක ආරම්භයක්. සීතල කියන කාලගුණ විද්‍යාත්මක සාධකය හරහා තමන් හොයන මානසික සංතෘප්තියට පාර කැපීම. හරිම සරලයි. ලස්සනයි.

දැන් අපි හිතමු මෙහෙම අහද්දි අනිත් පාර්ශ්වය 'ඔව්' කියලා උත්තරයක් දෙනවා කියලා.

'එහෙනම් මං ඔයා ලඟට එන්නද? / එහෙනම් මගෙ ලඟට එන්න බබා.'

ඔය ආදී වශයෙන් කතාබහ ඉදිරියට ගියා කියමුකෝ. යම් කිසි මොහොතක මේ මානසික ආතල් එක සීමාව පනිනවා. අපි හිතමු කොල්ලා සීමාව පැන්න කියලා. එතකොට කෙල්ල අප්සට් වෙනවා. කොල්ල ගැන පිළිකුලක් ඇතිවෙනව.

ඒත් කොල්ලා පට්ට ක්‍රියේටිව් නිසා බය වෙන්නෙ නෑ.

'අනේ ඔහොම තරහා ගන්න එපා. මෝඩි. ඔයා මං මේ කියන දේ විශ්වාස කරනවා නම් විශ්වාස කරන්න. මං ඔයාව චෙක් කලා. මං හොයන්නේ මගෙ අනාගත වයිෆ්ව. ඒ නිසා මට ඔයාගෙ චරිතෙ තෙරුම් ගන්න ඕනෙ වෙලා තිබුණා. ඔයා ඉක්මනින්ම ආසාවන්ට යට වෙන කෙනෙක්ද කියලා දැනගන්න ඕනෙ නිසයි මං එහෙම දේවල් කිව්වෙ. මට දැන් ඔයාව විශ්වාසයි.'

අනේ කොල්ලා ඔහොම කියනකොට කෙල්ලට මාර සැටිස්. පුදූම ආදරයක් ඇතිවෙනවා කොල්ල ගැන. අනිත් අතට කොල්ලා දැනටමත් කෙල්ලට යම් තරමකින් රාගය කියන දේ හිතට දාලයි තියෙන්නෙ. ඒ අතින් බලනකොට කෙල්ල සහ කොල්ලා දැන් ඉන්නෙ කොල්ලට ඕනෙ කරන ට්‍රැක් එකේ.

එදා කොල්ලා අර විදිහෙ කතාවක් කියද්දි කොල්ලට බැන්නට ඔය නිකන් ඉන්න වෙලාවට කෙල්ලට ඕව මතක් වෙනවා. ඒක හරිම ස්වභාවික සංසිද්ධියක්. එහෙම වෙද්දි කෙල්ල නියමෙට ට්‍රැක් එකට පනිනවා.

කොහොමද ආදර ලෝකෙ ක්‍රියේටිව් පැත්ත...???

-------------------------------------------------------

මේ පෝස්ටුව බලලා මේ කියන්නෙ ලියුම්කරු කරපු ක්‍රියේටිව් වැඩ කියල හිතුවත් කමක් නෑ. මං දකින විදිහට මේවා වැරදි නෙවෙයි. මේවා සාමාන්‍ය දේවල්.

1. ඉතින් ආදර ලෝකෙ ක්‍රියේටිව් වැඩ Part 2 වලින් හමුවෙමු. ජය වේවා.

අමතකව ගිය අතීතෙක...

මලක් වී මලක් ලඟ

සිල් බිඳින්න අවසරයි ඉතින්...

A Love Story

Do you know what I mean?

වෙල් පූසි...

නරියෙකුට පෙම් කලෙමි...

සයනය මත රතු පැල්ලම්

මං දුන්නු කඩදහිය

ඊයෙ මහ වරුසාවෙ තෙමි තෙමි ඉන්දැද්දි
මං දුන්නු කඩදහිය නොතෙමි ඔබ අත තිබුණ...
ආදරෙන් පැරදිලා සිත කොනින් වැලපිලා...
කඳුළු පෑනෙන් ලියුව අවසාන කඩදහිය
අද වතුරෙ පාවෙලා ඔහෙ දියවී යනව...

----------------------------------------------------

----------------------------------------------------

By : අවමංගල™

එදා සහ මෙදා

එදා ඔහුගෙන් ඇය...

මෙදා ඔහු අතින් ඇය...

රැයම කඳුළින් තෙත් කලා...

මේ දිගු සංසාර ගමනේ...
අතර මඟදී හමුවෙලා...
කොතැනකදි හෝ වෙන් වෙලා...
අනේ නුඹ මා තනි කලා...

ආයෙ ඇවිදින් හීන අරගෙන
තුරුල් වී ඇසි පියෙන යාමෙක...
අහෝ දෙවියනි!
ඇගේ වෛරය...
රැයම කඳුළින් තෙත් කලා...

පලා බබාලා ට ලියමි...

ආයිබෝවන්...!
දිරවන්නේ නැති හීන දිදී...
අපි නොකිව්වට
තොපි නොදැන උන්නට...
පලා බබෝ..තොපේ කෙරුවාව දැකලා
අපි හිනැහෙන්නෙ
කටින් විතරක් නොවෙයි...
පශ්චාත් බාගයෙන්...

පිල් මාරු කර කර
වෙස් මාරු කර කර
මැරවරයින් බිහිකරවන
තිඹිරි ගෙය නුඹයි...

අහිංසක මල් කැකුළු
තලා පොඩි කරන්...
රුව ඇති කතුන්
වසඟයට අරන්...
රස්සාව දෙන්නං
අහවල් හෝටලේට එන්ට කියන
මුන්ට...
හෙණ 7 ම ගහලත් මදි නෙවද?

අයියෝ සල්ලි...

අයියෝ සල්ලි...
ගණන් පාස් නැති, ඒත් ගණන් කියන ගණිකාවක්
සොයා ගියෙමි...
ව්‍යාජ රඟපෑම්,බොරු සොබන, වන් ටූ එයිට් මායම්...
ගණන් කියන්නී...
අයියෝ සල්ලි...

රුපියල් දාහට දෙදාහට
පිරුමියෙක් ඉස්ස්‍රහ කකුල් පලල් කරන...
වරද කාගෙද... ඒ අසරණීගෙද...?

Don't ක්‍රයි - A novel by අවමංගල

"ප්ලීස්... දැන් ඔය කතාව නවත්තන්න... ලුක් ඇට් මී ඩාලින්... අනේ ඩෝන්ට් ක්‍රයි..."

ඒ කතා කලේ මගේ හුස්ම ටික... දන්න මතකයක් ඇති කාලෙක ගැහැණු ප්‍රාණියෙකුගෙන් ඇහුව හරිම හැඟුම්බරම, ආදරණීයම වචන ටික.

ගොඩාක් දුක්බර කතා හැමවිටම පටන් ගන්නේ දුකත් එක්කම නොවුණත් මගේ කතාව පටන් ගත්තේ අනිවාර්යෙන්ම දුකකින් වෙන්න ඇති කියලා මං අදටත් විශ්වාස කරනවා.

මේ ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට සිගරට් එකක් එක්ක ඔතලා මලක්(බීප්...!)උරපු දවසේ මං හිතාගත්තා මේක තමයි ජීවිතේ කියන්නේ කියලා. හිතුවක්කාරකමට රෙස්ට් හවුස් එකකට ගිහින් ගෑණියෙක් එක්ක බුදියාගෙන ලබපු පළමු සුරතාන්තය වෙලාවෙ මට දැනුනා මේකට තමයි ආතල් එක කියන්නේ කියලා.

ඒත් දෙයියනේ...! මං සතුටක් ගන්න කරපු ඒ හැම දෙයක්ම හිස් දේවල් කියලා දැන් මට හිතෙන්න පටන් අරන්. මේ විශ්වය රැදී තියෙන්නේ මවකගේ කිරිවලිනුයි, හිරු රැස් වලිනුයි කියලා මැක්සිම් ගෝර්කි කියලා තිබුණ බව මට හීනියට මතකයි. ඒත්...
මං මාව ජාතක කරපු අම්මගෙන් කිරි නොබීපු බව මට සහතිකයි.

අම්මා කියලා කෙනෙක් නොදැකපු, තාත්තා කියලා කෙනෙක් ගැන නොදන්න මං, මේ ලෝකෙ ඉන්න අවාසනාවන්තම මිනිහා කියලා මං හිතුවා.

මං දන්නවා. මට මෙතුවක් කල් කවදාවත් අම්ම කෙනෙක්ගෙ තනයකින් කිරි ටිකක් බොන්න බැරි වෙන්න ඇති. ඒත් ඉපදිලා අවුරුදු 23කට පස්සේ මං අමා කෙනෙක් නොවෙන, ඒත් අම්මා කෙනෙක් තරමටම මට ආදරේ කරන ගැහැණු පපුවක් උඩ ඔලුව තියාගෙන අම්මගෙන් නොලබපු කිරි සුවඳ හෙව්වා...

ශෙනාලි... යංතම් අවුරුදු 21 කඩඉම පැනපු ඒ සංවේදී ගැහැණු හිතට මගේ හැඟීම් තේරුම් ගන්න පුලුවන් වෙලා. සත්තකින්ම...

"ඩූ යූ ලව් මී???" අහසේ මල් පිපුණු, මහ පොලොවේ තරු පායපු එක ලස්සන රාත්‍රියක මල් පවනේ උන්නු මාව ඒ වචන ටික දැකලා ගැහිලා ගියා.

හදිස්සියේම හිතට ඩැනුණු ආදරණීය ආවේගයත් එක්ක මං ඇයට රිප්ල්ය් කලා.

"ඔව්... ඔයා මට ගොඩාක් ආදරෙයි. මං ඔයාට ආදරෙයිද...???"

තත්පර ගාණක් ගියා. මට කෝල් එකක්.

"හෙලෝ..."
"මෝ...ඩයා..." මේකි හිනා වෙනවා. ඒ හිනාව... අනේ මන්දා. ඒත් මහ පීචං හිනාවක්.
"ඇයි?"
"මෝඩයො පොඩ්ඩකට සෙන්ට් අයිටම්ස් බලන්නකෝ..." එහෙම ඇදලා පැදලා කියද්දි මොන හිතද දෙයියනේ උණු නොවෙන්නේ...
"මොකටද?"
"පණ්ඩිතයා නොවී බලනවකො..."
"හුටා" මට එහෙමම කියවුණා. මේකි තව තව හයියෙන් කැකිරි පලනවා.
"පිස්ස...! හූ..." මට කෝචෝක් කරන ඒ මූණ මේ මහ රෑ කොයිතරම් ලස්සන ඇත්ද?
"පිස්සු කෙල්ල... මට කොච්චරක් ආදරෙයිද?"
"ම්ම්ම්ම්... මෙන්න මෙච්චරක්..."
"කෝ කොච්චරක්ද?"
"මෙච්චරක් බං..."
"කට වහගන්නව මෝඩි... ඔය ගෑණු ළමයෙක් කතා කරන හැටිද?" මං බොරු තරහක් අරගෙන කිව්වෙ.
"සොරි අනේ මැටි කොල්ලෝ... මං ඔයාට ගොඩාක් ගොඩාක් ගොඩාක් ආදලෙයි..."

මං ෆෝන් එක කනේ තියාගෙන එහෙමම මකුණො පිරුනු කොට්ටෙ උඩින් ඔලුව තියාගත්තා. මල් පවනත්, ආදර මල් පවනත් අතර වෙනස ඒ මහ රෑ මට දැනුණා. හිත පුරාම අමුතු සුවඳක් ගලන්න පටන් ගත්තා. හරියට කුණු පිරුණු මුලු ජීවිතේම හොදට සබන් දාලා ගලේ ගහලා හෝදනවා වගේ.

...ගෑණු කියන්නේ මහ ජරා වේ*යො ටිකක් බං... එකෙක්වත් විශ්වාස කරන්න බෑ...

කවුරු හරි එහෙම කතාවක් කියද්දි මාත් ඒක හරි ය කියල පිලිගත්තු කාලයක් තිබුණා... ඒත් මේ පොඩි කෙල්ල දිහා මට ඒ ඇහෙන් බලන්න බෑ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ඉතිරි කොටස් ලඟදීම බලාපොරොත්තු වන්න...!

දික්කසාද පෙම්බරීද මං...???

"කුසුම නෙතඟ තෙමනා
බොර පාට ඇස් අඟින් බේරී

වැටෙන මේ කඳුළු පේළී
ගිලා බසින දුකිනා
අවනඩුව තනිව විඳවනා
දික්කසාද පෙම්බරීද මං...
දික්කසාද පෙම්බරීද මං...


රෑ තිස්සේ මල් හීන ඇහිදින්න ගියෙත් නෑ...
ඇවිත් පෙම්බර සුලං රොන් අරන් ගියෙත් නෑ...
සිත තලන පෙලන පෙම්බරාණ හිතවතාණ කියන්න...
මට කියා දෙන්න...


මහ දුකක් දැනී දැනේ නිරුත්තර රැය පුරා...
හැඬුම් වැලපුම් ඇසී සොඳුර නුඹ හඬනවාද
කියා නුඹ ඇහුවෙ නෑ
සමසුනේ ලඟින් ඉඳන්
මට කියා දෙන්න..."




විවාහ ජීවිතය වූ කලී කොතරම් සුන්දර දැයි, කොතරම් දුක්බර දැයි කියන්නට අවමංගල දන්නේ නැත. නමුදු විවාහ ජීවිතය විටෙක අතිශය සුන්දර වූත්, තවත් විටෙක අතිශය දුක්බර වූත් කාලපරිච්ඡේදයකැයි උග් සිතෙන්නේ මෙවන් ගීත අසන විටදී ය.

සුපර් ස්ටාර්ස් ලා හොඳ නැතැයි ඇතැමුන් කීහ. නමුත් සුපර් ස්ටාර්ස් ලා ටිකක් හෝ හොඳ යැයි සිතෙන්නේ සුපිරි තරු තරඟය හරහා කරලියට පැමිණි ගයනි මධූශා ගේ මේ ගීය අසද්දී ය.

අපේ රටේ ප්‍රවීණ, ප්‍රබුද්ධ යැයි බෝඩ් ගසාගත් සංගීතඥයන් අතලොස්ස හැරුණු කොට අනෙකෙකුට සුභාවිත ගීත ගයන්නට බැරි යැයි ද වත්මන් ගීත කුලකය තුල තිබෙන ගීත අරුත් සුන්, හරයක් නැති ගීත යැයි ද දිගින් දිගටම චොදනා එල්ල වෙමින් පවතී. නමුත් සුභාවිත ගීත කලාව වූ කලී ප්‍රබුද්ධ නිර්මාණකරුවන් යැයි තමන් විසින්ම හඳුන්වාගන්න සුළුතරයකට පමණක් සීමා වූ කලාවක් නොවේ.

විවාහය..., ආදරය, ලිංගිකත්වය, අඹු-සැමි සම්බන්ධය, රාත්‍රිය, කඳුළ, සුසුම...
මට මහ හඬින් හඬන්නට සිතෙයි. ගීතයේ කතානායිකාවගේ ඉකිබිඳුම හදවතේ පතුල අතිශය රළු අයුරින් ස්පර්ශ කරනු දැනෙයි.
විවාහයෙන් පසු ස්ත්‍රියකගේ උවමනා බොහෝ තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. විවාහ වන්නට සිටින කෙල්ලක විවාහයෙන් පසු අනාගතයේ එලඹෙන්නට නියමිත සයනයේ හෝරාවන් ගැන බොහෝ ශෘංගාරාත්මක ව සිතනවා ඇත. එසේත් නැති නම් සිහින දකිනවා ඇත ආශාවන් පොකුරු ගැහෙනවා ඇත.

නමුදු... ඒ තරම් ප්‍රාර්ථනා, හීන, ආශාවන් සිතේ තද කරගෙන විවාහපත් යුවතියකට තම නීත්‍යානුකූල සැමියාගෙන් තමන්ට අවැසි ආදරය, කරුණාව, උණුසුම නොලැබෙනවා නම්... ඒ යුවතියට තරුණියට උරුම වී ඇත්තේ කොතරම් අභාග්‍යසම්පන්න ඉරණමක්ද...???

දෙනෙතට කඳුළු එන්නේ එවිට ය. ඔව්...

සැබැවින්ම ,

රාත්‍රියේ ආශාවන් සිත තුළ දඟ කරන යාමයක කතානායිකාව අසරණ වන්නී, කඳුළු සලන්නී ය.

රෑ තිස්සේ මල් හීන්ම ඇහිඳින්න ගියෙත් නෑ...
ඇවිත් පෙම්බර සුලං රොන් අරන් ගියෙත් නෑ...

මේ... ඕ බිඳුණු ආයාචනයක නටබුන් මතින් ඇය නඟන පැනය; විවාහයෙන් පසු ස්ත්‍රියක තම ස්වාමියාගෙන් පතන උණුසුම, ආදරය හදිසියේ නැතිව යාම ඇයට එකවරම උහුලා ගත හැකිද? මුලු මහත් චිත්ත සන්තානය පුරාම විහිද යන්නේ අනුරාගය, අතීතයේ සොඳුරු ඩසුන් සහ දුක ය. කඳුළැලි ඇගේ දෙනෙත්වලට අරක්ගෙන ඇති සැටියකි. ජීවිතය පුරාම ඇයට හිස් බවක් ඩැනේ.

මේ තරමටම තම සිත රිඩහ්වන්නට තමන් ඩික්කසාද පෙම්බරියකදැයි කතානායිකාව සැලෙන දෙතොලින් විමසයි. යලි යලිත් 'කියාදෙන්න' යැයි ඇය නඟන ශෝකාලාපය මනුෂ්‍ය හදවත් කම්පා කරවන සුළු ය.

මගේ සිත තුල සිනමා පටයක අතිශය අලංකෘත දසුන් මවෙයි. එක් රාත්‍රියකි. ස්වාමියා අසුනක හිඳගෙන දෑත් බැඳගෙන සිටිනු පෙනෙයි. ඔහුගේ මුහුණ පුරා විහිදී ඇත්තේ තරමක රෞද්‍ර බැල්මකි. දුහුල් රාත්‍රී ඇඳුමින් සැරසුනු බිරිය ඔහු අසලින්ම ගෑවී නොගෑවී හිඳගෙන සිටී. දෝතින්ම මුහුණ වසාගෙන... ආලින්දයේ දල්වා ඇත්තේ බිත්තියට සවි කරන ලද මඳ ආලෝකය දෙන කුඩා විදුලි බල්බ කිහිපයක් පමණි.

--------------------------------------------

ජීවිතය ගැන අතිශය පුදුම සහගත සිතුවිල්ලක් සිතෙහි ගොඩ නැංවෙයි. සතුටක් පතන සිතකට නොකඩවා දුකක් දෙන්නේ නම්...

ඉතිරිය ඔබම සිතා බලන්න...

ගිනි දැල්ල නුඹයි.

සුදු මුදු දෑත අල්ලන්

පිය මනින්නට තුරු උයන් මැද...

මැව්ව හීනේ බොඳ කළත් නුඹ

සාප දෙන්නෑ සත්තකයි හෙට

අහිමි වූවත් රත්තරං නුඹ....

අකීකරු සිතට බොහො දුර යන්නට

පාර කැපුවේ නුඹයි...

කුලුඳුල් මල් පෙති සිප සනසන්නට අවසර දුන්නේ නුඹයි...

ගණඳුරේ වෙලී කඳුලැලි සලන්න උරුම කලේ නුඹමයි....

අනුරාගිනියේ මගේ ලෝකයේ රන් ගිනි දැල්ල නුඹයි....

වෛශ්යා කන්යාවිය

මෙය තවත් එක් *සා(ගාසා) කතාවක් වන්නට පුළුවන.

එය එසේම යැයි කිව හැක්කේ කියවන්නාගේ සිතුවිලි පරම්පරාව සමඟ යැයි මා තදින් ම විශ්වාස කරමි.

“ඔයා පිරිමියෙක් එක්ක බුදියගෙන තියෙනවද?”

කවුරුන් හෝ කෙදිනක හෝ එබන්දක් මගෙන් විචාරයි නම් මගේ මුවින් ඊට පිටවන පිළිතුරු සර්වකාලීනව සම වන්නේ ම ය.

“නැහැ....”

ජීවිතය පිළිබඳ ව, ආදරය පිළිබඳ ව විසිතුරු ආලවට්ටම් දමා විශාල ප්‍රමාණයේ වෛවාරණ දෙසුම් දෙසන සත්‍ය ගවේෂීන් මා අනන්තවත් දැක ඇත්තෙමි. අරහත් වන්නට ඔන්න මෙන්න සකෘදාගාමී වැට‍ උඩ ඉන්න එවැන්නවුන් සම්බන්ධයෙන් මසිතේ ඇති ආකල්පය නම් අතිශය ලැජ්ජාබර සිනහවක් පමණි.

කාලයක් මා සමඟ ඉතා කුළුපගව කතාබස් කරන එක්තරා විධායක නිළදරුවෙක් සිටියේ ය. එකල මා සේවය කළේ එක්තරා විදේශීය රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයක පරිගණක අකුරු ඇමුණුම් ශිල්පිණියක වශයෙනි. විශේෂ වශයෙන් ලබන පිරිමින්ගේ දෙනෙත් ස්පර්ෂ වීම් එහිදී නොලද්දේ නොවේ. නමුත් මා සේවය කල අන් තන්හි මෙන් වඩාත් අශුභදායක ප්‍රතිඵලයක් කරා මා රැගෙන ගියේ නැත.

දහවල් තේ මේසයට වාඩි ගන්නා සේවක සේවිකාවෝ එදිනෙදා වල්පල් දොඩවති. ඇතැමෙකු කෙටි සායකින් සැරසී සිටින යුවතියකට සරදමක් කරයි. තවත් විටෙක මගේ මිතුරිය - සුභා, ශෘංගාරාත්මක විහිළුවක් දෙකක් කියයි.

“උඹ දන්නවද... _______________ ලස්සනයි... මාර ක්‍යුට්...”

එවන් දේ ඇසී අප දෙස බලන යට කී විධායක නිළධාරියා - තුෂාර බලන්නේ සුභා‍ දෙස නොව මා දෙස ය. එවිට මා වඩාත් ඕනෑකමින් දෙපා දෙපසට විහිදුවා සිනාසෙමි. ඔහු ගල් ගැසුණා‍ක් මෙන් එදෙස බලා යළි යළිත් දෙනෙතින් ම ඒ පහස පතයි.

එවැනි ඒකාකාරී සිදුවීම්වලින් මසකට පමණ පසු ඔහු මා හඹා එන බවක් මට සිතිණ. මා හදිසියේ ම කාර්යාලයීය කටයුත්තකට ඔහු හමුවන්නට ගිය විට ඔහු වෙනදා නැති අමුතු, සෞම්‍ය නමුත් ගිනි ගන්නා සුළු දෑසින් මදෙස බලා සිටියි. මම මගේ පාඩුවේ නිශ්ශබ්දව සිටිමි.

“ආහ්... වාඩිවෙන්න මිසිස්... සොරි මිස් චාරුණී...” එවන් ලාබාල ගණයේ විහිළු ඔහු මුවින් පිටවන විටෙක නම් මට සියුම් තරහවක් සිතෙයි. මා ඊට වඩා බඩ පැලෙන තරම් විහිළු ඇති පදම් අසා ඇති හෙයිනි.

මම ඔහු අසලට ම ගොස් තරමක් ඇද පැද කතා කරමි. ඒ දෙනෙත් ම මා සිරුරෙහි දැවටෙයි. ඔහු යටි තොල විකයි. අපහසුතාවයකට පත් වූවාක් මෙන් අසුනින් නැඟිට වහා වාඩිගනියි.

“සර්...! මට හෙට පොඩී ගමනක් යන්න තියෙනවා... මට හෙටට විතරක් නිවාඩුවක් දෙන්න පුළුවනි ද? ප්ලීස්ස්ස්...”

ඔහු ව්‍යාජ බැරෑරුම්කමක් මවාපාමින් කල්පනා කරයි. නැවත මා දෙස බලයි.

“හ්ම්... මම කොහොමද පැටියො ඔය නිවාඩුව දෙන්නෙ... ආහ්... එතකොට හෙට කවුද මෙතන වර්ක් කරන්නෙ... හ්ම්...”

“අනේ ප්ලීස් සර්...” මා වඩාත් ඔහුට නැඹුරුව අයැදිමි.

“ඕකේ...” මා ඔහු මා ඔහුගේ අත්සන ගන්නට ලිපිය දෙන විට ඔහු නොදැනුවත්කමකින් මෙන් මගේ අත පිරිමදියි. මම වටපගේ අත්සන ගන්නට ලිපිය දෙන විට ඔහු නොදැනුවත්කමකින් මෙන් මගේ අත පිරිමදියි. මම වටපිට බලමි.

“සර්... සර්... සෙක්‍රටරි එනවා.” දැහැන බිඳුනාක් මෙන් බියෙන් සලිතව ඔහු ඔබ මොබ බලා... “ආ...හ...

හරි හරි...” කියයි...

ලේකම්වරිය දකින විට මට ඈ ගැන වෛරයක් මෙන් ම සියුම් ඊර්ශ්‍යාවක් ද දැනෙයි. ඈ උත්සාහ කරන්නේ ම තුෂාර සර් ව දැලේ දාගන්නට ය. මා තරම් පැහැපත් නැතත් ඈ නිතරම ඔහු සමඟ දොඩන්නේ අමුතු ම ස්වරයකිනි. නමුත් තුෂාර සර් ඈ ගැන එතරම් පැහැදීමක් නැත්තා සේ ය.

‘සර්ර්... හෙට චිලව් වල විමෙන් ලෙක්චර් එක... ඕගනයිසර් කෝල් කලා. අනිවාර්යෙන් ම මටත් සර් එක්ක එන්න කිව්වා...” ඈ කාර්යාල මේසය මත දෑත තබා ඉදිරියට පිටුපසට පැද්දෙයි. තුෂාර සර් කේන්තියෙන් මෙන් බලා ඇයට යන්නට කියයි.

…කාන්තාවන්ට අද කාලේ සිදුවෙන ගොඩක් හිරිහැර ගැන මම සහ මගේ දේශක මඩුල්ල‍ දේශන පවත්වනවා. ඔව් ඔව්... දැන් මිස් ඔයා හිතන්න ඔයා සේවය කරන කාර්යාලයේ ප්‍රධානීන්ගෙන් ඔයාට කවදාවත් අයුතු යෝජනා ඇවිත් නැද්ද...? අකටයුතුකම් වෙලා නැද්ද...? අපේ ඕගනයිසේෂන් එක ඒ වගේ හිංසා පීඩාවලට විරුද්ධව ඉන්ටර්නැෂනලි ඇක්ෂන් ගන්න ආයතනයක්. දියුණු සමාජයක ඒ වගේ නරක දේවල් සිද්ධ වෙන්න නරකයි...

මා තනිවම සිනාසෙමි. ඒ සිනහව  ඉන් ටික කලකට පසු තානායම් කාමරයක ගෙවුණු අතිශය සොඳුරු සැඳෑවක අවසන් නිමේෂයේද මගේ මුවේ රැඳුණු සැටි මට සිහිවෙයි.

තුෂාර කිසිවක් නොකියා ටයි පටිය ගෙල වටා දමා හැඩ බලයි. මා ළඟට විත් යළිත් පිබිඳුණු හැඟුමින් යුතුව මා තරයේම සිපගනියි. හෝරාවක් පුරාවට ලද චුම්බනයන්ගෙන් පමණක් ඔහු සෑහීමකට පත් නොවන බව මා දනිමි. නමුදු... එතනින් එහාට මගේ රහස් කරුණු කාරණා කිසිසේත් ම ප්‍රසිද්ධ කළ නොහැක.

‘ඔයාට මාව සැකද චාරු...” පරාජිත හැඟීමෙන් ඔහු දොඩවයි. පිරිමියෙකු තමා පතන අනුරාගීය සැපත තමා සිතූ තරම් නොලැබුණු කල කෙබඳු තරම් පහත් තත්ත්වයකට අසරණ තත්ත්වයකට පත්වේදැයි මා හොඳින් ම දනිමි.

“එහෙනම්... ඇයි... ප්ලීස්...”

මම ඔහුව අස්වසමි. බැරිම තැන තව ස්වල්ප වේලාවක් ඔහුට මා ළඟ ඉන්නට ඉඩ දී බලා සිටිමි.

මා ළඟින්ම ඇසුරු කල දහ දොලොස් දෙනා අතරින් අකීකරු ම හිතුවක්කා‍රම පුද්ගලයා තුෂාර යැයි මම නිගමනය කළෙමි. සල්ලාල බේබද්දෙකු වූ මැක්කා යැයි නම් ලද මනෝජ් වත්, නිරන්තරයෙන් ම අභිසරු ලියන් සමඟ ඇසුරට පත්ව අත්දැකීම් ඇති සුසන්තවත් මේ තරම් මුරණ්ඩු වුන් නොවී ය. කරුණු එසේ තිබුණ ද වරෙක මට තුෂාර ගැන පැහැදීමක ඇති වෙයි. සිත චංචල වෙයිත මට ම නොහැඟෙන අපූරු ආදරයක් ඔහු ගැන ඇතිවෙයි.

“පුංචි කාලෙ ඉඳන් ම පොත් ගුල්ලෙක් වෙලා හිටියා. කැම්පස් ගියා. ජේවීපී කාරයොත් එක්ක එකතු වුණ නිසා කෙල්ලෙක් එක්ක පඳුරක් අස්සටවත් යන්න බැරි වුණා. ඩිග්‍රිය ගත්තා. අවුට් වුණා... ඒත් හිතට මොකක්දෝ අඩුවක් දැනෙනවා චාරු...”

ඔහු බොහෝ සේ සතුටෙහි කිමිද යළි සත්‍ය පියවි ලොවට ආ කල ජීවිතය කලකිරවන සුළු එවන් දේ නිතර කියයි.

“මට වෙලාවකට ඔයා ගැන පුදුමත් හිතෙනව. තමන්ගෙ දේ ආරක්ෂා කරගෙන තමන් වෙනුවෙන්, තමන්ගෙ සතුට වෙනුවෙන් තවත් කෙනෙක් එක්ක ඇඳට යන එක... ඒක අමුතුම අත්දැකීමක්. මට ම පුදුමයි චාරු.

ඔයාට ඇත්තට ම මේ සාම්ප්‍රදායික සමාජෙ තැනක් තියෙනවා. ඕනැම නැන්දම්ම කෙනෙක් හොඳ දුව කියලා සමන් පිච්ච වතුරෙන් නාවලා ගෙට ගනීවි.”

මම ඒ ගැන බොහෝ කල්පනා නොකරමි. අදටත් ජීවිතය යනු මෙය යැයි සිතා මා සතුටු වන්නෙමි.

…මං පිරිමිත් එක්ක ඇඳට ගිය බවත් ඇත්ත, මගේ ඇත්තම ඇත්ත කන්‍යාවි කියන වටිනා නම නැති වෙලා ගොඩක් කල් ගිහින් බවත් ඇත්ත...

ඒත් මේ සාම්ප්‍රදායික සමාජයේ මං කුලවත් පතිනියක්...!