Friday, November 18, 2011

දෙන්න සුලෝ...

"මට දුන්නු ඒ ලස්සන ජිවිතේ ආයෙමත් දෙන්න

සුලෝ..."
ඒ ඇස් ඒ තරමට ම අහිංසක දැයි යළි යළි සිතා

බලන්නට මට හොඳටම වුවමනාව

තිබුණා.දෙනෝදාහක් මිනිස්සු අපේ වටේට ඉන්න බව

මට මොහොතකට අමතක වුණා. ජීවිතේ...

ලස්සනයි.... සුන්දරයි... කීව අතීතයක් මටත් තිබුණා

නේද...?? මගෙ හිත මගෙන් ඇහුවෙ ඔහුගෙ දෙනෙත්

වලින් මගේ නෙත් ඉවත් කර නොගෙනයි.

""ආදරේ... අපේ ආදරේ..."" මීට අවුරුදු 2කට විතර

ඉස්සර එක දවසක මහ රෑ 9ට විතර කාවො කාපු

'බරකත්' ඇක්සයිස් කොළයක මං ලීව නිසදැසක වචන

දෙකක් මට මතක් වුණා. ඒ අතීතය කොයි කරම්

සුන්දරද...
අදහාගන්න බැරි තරම්... දරාගන්න බැරි තරම්

සුන්දරයි...

බොළඳ ප්‍රේම කතා වෙනුවට යථාර්ථවාදී ඇස්වලින් අපි

ලෝකය දිහා බැලුවා. ලෝකය අපි දිහා කන්න වගේ

බැලුවා. සුජීයි... මමයි... අලි දෙන්නම. ගැහැණු - පිරිමි

කියලා ලිංගික වෙනසක් තිබුණ එක විතරයි. සිතිවිලි

වල වෙනසක් නැහැ. අවුරුදු හතරක්... කල්පයක් වගේ

කියලා නොකිව්වත්... අපේ ආදරේ අපි විඳපු හැම

මොහොතක්ම හරිම ඉබි ගමනින් ගලා ගියා. ඒ සතුට

අපි තුන් හිතින් ම වින්ඳා.

මාකට් කරපු ආදරේ අරන් ලවර් එකෙන් මුදු කරාබු

බ්‍රේස්ලට් අරගෙන පේරාදෙණියෙ මල්වත්තට ගිහින්

ලව් නොකෙරුවට දුප්පත් මිනිස්සු එදා වේල හම්බ

කරගන්න නොවිඳිනා දුක් විඳින වීදිවල පිළිණු වුණ

එළවළු ඟඳ කක්කුස්සිවල ඟඳ ගහන මාවත්වල මං

සුජීගේ අ‍තේ එල්ලිලා පැද්දි පැද්දි ගිය හැටි මට තාමත්

මතකයි. ඉංග්‍රීසී නම් ගහපු අකුරු තුනේ හෝටල්වලින්

පේස්ට්‍රි, හොට් ‍ඩෝග්, පීසා නොකෑවට සුජීට හම්බ

වුණ සොච්චම් පඩියෙන් අපි මුණ ගැහුණ හැම දවසකම

සුදා අන්නගෙ කඩේ තෝසෙ පිඟානයි, හොඳි

බාල්දියයි අපි එනකං මඟ බලාගෙන හිටියා. ලොකු

ලොකු හෝටල්වල මූණිච්චාවට හිනාවෙන වේටර්

අයියලාට වඩා තෝසෙ කඩේ සුදා අන්නගෙ බොක්ක

සුද්දයි කියලා සුජියි මායි දැනගෙන හිටියා.

එහෙමත් දවසක රු 50 ට ගුඩ්ෂෙඩ් එකේ වයසක සීයා

කෙනෙක‍් විකුණන අඟල් 2ක් උස සෙන්ට් කුප්පියක්

සුජී මට අරන් දුන්නා. ඒක මං අරන් ගිහින් හැංඟුවේ

පැදුරු වාන මැද්දෙ. ඒ අපේ ජීවිතේ. අපේ ආදරේ. ඒ

ආදරේ අවුරුදු ගාණකට පස්සේ ආයෙමත් මගේ ඇස්

පනාපිටට ඇවිත් දෙයියනේ.!

"කොහෙද ඕයි යන්නෙ අයින් වෙනවලා... පාරෙ
මැද්දෙ ලව් කරන්න තියාගත්තෙ මොන බම්බුවටද...?"
මං තිගැස්සිලා ගියා. ලක්ස බර ගාණක කළු පාට මහ.

වාහනේක උසස් පැළැන්තියෙ හැදුණු ශීලචෙරෙ

ඩ්‍රැයිවර් මහත්තයෙක් අපි‍ට බනිනවා. මම පාරෙ අයිනට

වුණා. වෙනද වගේ ම අඩි උස සෙරෙප්පු නොදැම්ම

මගේ කකුල් දෙක මඩ වතුර වලකට වැටුණා.

"සුලෝ අපි යමු හෝදගන්න..." ඔහු කවදාවත් මඩ

නොදැක්ක කෙනෙක් වගේ අප්පිරියාවෙන් මගේ

කකුල් දිහා බලලා එහෙම කිව්වෙ ටයි පටිය අතින් තද

කරගන්න ගමන්ම යි.
"ඕනි නැහැ... මට පුරුදුයි..." මම තරහින් කිව්ව.
ඔහු ආයෙත් හැඟුම්බර වෙන්න උත්සාහ කරනවා. ඒ

ඇස්... ඒ අහිංසක ඇස් මේ තරම්ම බොරුකාරකම්

කරන්න පුරුදු වුණේ කොහෙන්ද...?

"සුලෝ... මට.. මට ඔයත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න

ඕන..." බයෙන් බයෙන් වගේ සුජී මගේ ඇස් දිහා

බැලුවා.

"ඇයි මට මේ තරම් දුක් දුන්නෙ...?" මං ඇහුවෙ

එච්චරයි. ඒ ඇස් බලාගෙන ඉද්දි බොඳවුණ හැටි මං

බලාගෙන.

"අයිම් සොරි..." නොකියා මං "ම‍ට සමාවෙන්න..."

කිව්වා.

ළඟින් ගියපු අපේ සිංහල සර්ගෙ පන්ති යන සුදර්ශන

මල්ලි මගේ දිහා අමුතු විදිහට බැලුවා.

....මං වැරදි දෙයක්වත් කිව්වද...??? .... මං මගෙන් ම

ඇහුවා.

"මමයි ඔයාට සොරි කියන්න ඕන... අපි ටිකක් නිදහස්

තැනකට යමු...?" සුජී දැන් හුඟාක් වෙනස්... උසස්

පැළැන්තියේ භාෂාව... ශාස්ත්‍රීය පැලැස්තර ගැසූ

පිළිකුල් වාග් විලාශය.. ඔහුගේ ඉංග්‍රීසි අකුරු කාර් එක

ස්ටාට් වුණා. ඇතුලෙ ඉන්න අය පිටට පේන්නෙ නෑ.

"එන්න නඟින්න සුලෝ..." සුජී ආඩම්බරෙන් කිව්වා.
සීතලේ බෑ... ඒ මදිවට මොන මොනවදෝ ඉංග්‍රීසි සිංදු

ටිකක්... I wanna *uck you...! *uck you...! පුංචි

හේවා සර්ගෙ රුපියල් 7.50 ඉංග්‍රීසි වලට පින් සිද්ධ

වේවා! මගේ ඇඟ සීතල වෙලා වෙවුලලා ගියා.

ඔහු අළුත් පාරෙ අයිනක වාහනය දිගේලි කළා.
"බහින්න..." මං මුකුත් කිව්වෙ නෑ.
"ලස්සන පළාතක් නේද...?" ටවුම පේන මානේ... ඒත්

සුජීට මැජික් වගේ. ජෙල් ගාල කූරු කූරු වුණ

කොණ්ඩෙ සුජී අතින් ලස්සනට හදාගත්තා.

"හ්ම්... ඇයි සුජිත් මාත් එක්ක මොනවද කතා කරන්න

තියෙන්නෙ...??" මම කෙළින් ම ඇහුවා. එහෙම

අහනකොට ම ළඟින් ගියපු ඉස්කෝලෙ යන නංගි

කෙනෙක්ගෙ ඇඟට කපුටෙක් වර්චර් කළා. මගෙ

මතකය ගොඩාක් දුර ගියා.

ලස්සන දවසක්... නුවර වැව රවුම... වතුර පිරිලා...

බෝට්ටුවෙ යන්න ආසයි... ඒත් සතයක් අතේ නෑ...

අපේ හයේ කල්ලිය...කෙල්ලො හය දෙනෙක්... අපේ

පස්සෙන් කොල්ලො තුන් දෙනෙක්. ගැලවුණ

සෙරෙප්පුවකට හැට්ට කට්ටක් ගහගෙන.. ගාමන්ට්

එකකින් ඩැමේජ් වෙලා අහක දාන බැජ් ගහපු ටී ෂර්ට්

එකක් ඇඳගෙන ඒ හිටියෙ සුජිත්.. මගෙ ආදරේ...

"අයියෝ... කපුටෙක් ජරා කළා... හෙණ ගහපිය..."

මගේ වාචාල කට තැනක් නොතැනක් බලලා එහෙමම

කිව්වා. කෙල්ලො ටිකට හිනා. ලේන්සුවත් නෑ. ඊයෙ

හේදුවාට තාම වැලේනෙ.
"ආ... මේකෙන් පිහදාගන්න..." පිටිපස්සෙන් ආපු

කොල්ලෙක් ලේන්සුවක් දික්කරනකොට මට ලැජ්ජ

හිතුණා.

....මොනවා පිහදාපු ලේන්සුවක් ද දන්නෑ... මගෙ හිත

කිව්වා.
"තෑන්ක් යූ..." එදා සුජීගෙ ඇස් දිලිසුණු හැටි මට

තාමත් මතකයි. ඒ අපේ හමුවී. මගේ ප්‍රථම ආදරේ...

"මොනවද කල්පනා කළේ...??"
"අපේ අතීතෙ ගැන..." මං ටිකක් විතර ශාස්ත්‍රීය

භාෂාවෙන් උත්තර දුන්නා.
"හ්ම්... හ්ම්... ලස්සනයි.. අදට වඩා ලස්සනයි..." ඒ

කතාව දාහක් වටිනවා වුණත් ඒ වචන ටික ඇතුළෙ මහ
පුදුමාකාර ව්‍යාජකමක් තිබුණා
"ඔය බොරු සුජිත්.. ඔයා එදාට වඩා අද ගොඩක්

හොඳට ඉන්නවා. මං අද මේ ගමන ආවෙ ඔයා මං

දවසක් හරි ආදරේ කරපු මිනිහෙක් හින්දා. අපේ තාත්ත

ඉස්පිරිතාලෙ ඉන්නකොට‍ ගෙදර වියදමට ඔයා මට

දුන්න රුපියල් දෙසීය හින්දා... මට මං ගැනම දුකයි...

මටත් කැම්පස් යන්න සල්ලි තිබුණ නං මාත් හොඳ

තැනක ඉන්න කෙල්ලෙක්..." මෙච්චර කාලයක්

කාටවත් කියාගන්න බැරුව හිතේ හිර කරගෙන විඳව

විඳවා හිටපු ගොඩක් දේ මං කියලා දැම්මා.

"ඔව්... මං ලස්සනට ඉන්නවා... හිතේ තියෙන දුක

කාටවත් පේන් ‍නෑ..."
"මොන දුකද...?"
ආදරේ දුක විරහව ගැන ලියන සාහිත්‍යවාදී පොරක්

වගෙයි සුජී.

"මං තාමත් ආදරෙයි සුලෝ..." බළලා මල්ලෙන්

එළියට‍ පැන්නා. සීයක් දෙසීයක් එක්ක බුදියාගත්ත සුජී

ගෙ අත්වලට මගේ අත් මැදිවුණා.
ඔය බොරු...ඒ අත් දෙක ඉස්සර වගේ ගොරෝසු

නැහැ. දර යාර ගහපු කාලෙ වැලි ගොඩ දාපු කාලෙ

එයාගෙ අත්වල කරගැට තිබුණා.

එදා ඉදල ම හැමදාම ගෙද වලං හෝදලා රෙදි

හෝදලාම සුදු පාට රැකගත්තමගේ දෑත් ඔහුගේ

දෑත්වලට නතු වුණා...

"මමත් ආදරෙයි..." ඒ ඇස් දිලිසෙනවා. ඒ... ආදරේට ද

නැත්නම්... ඔහු ලිප්ස්ටික් නොගෑව මගේ දෙතොල්

දිහා බලාගෙන හිටියා. ඇරයුමක් ඒ ඇස්වල

ලියවෙනවා මං බලාගෙන. ගෝල්ඩ් ලීෆ් ගහල

ජොයින්ට් ගහල කළු වෙච්ච ඔහුගෙ දෙතොල්

පොපියනවා.

"එන්න නඟින්න කා එකට... අපි පොඩ්ඩක් නිදහසේ

කතා කරන්න පුළුවන් තැනකට යමු..."
"මොකටද...?"
"අනේ බබෝ... යමුකො මං කියන්නම්. අද මං කලම්බු

යනව. ඊට කලින්............"

No comments:

Post a Comment

නිකං ඉන්න එකේ කොමෙන්ට් එකකුත් දාගෙනම යන්නකෝ...!!!